100-lecie Urodzin… Co mnie przejęło w ten dzień, może właśnie to, iż niebo i ziemia pozostały takie same jak przed owymi 100 laty. Takie samo? Cóż, z pewnością odmienił nasze życie zawsze w drodze po tym świecie po to, abyśmy stali się lepszymi ludźmi. Ten uroczysty dzień stał się żywym płomieniem pamięci nie tylko w naszym kraju, ale na całym świecie. Największy z Rodu Polaków był nam dany przez niebo jak łaska, zaś zamach na Jego życie był niczym policzek zadany całemu światu. Nagle zabrzmiało coś złowieszczego i nieodwołalnego w tym niby najlepszym ze światów odmienionych ludzi na lepsze. Dziś w tę Rocznicę Urodzin modlimy się za Niego wielkimi literami Psalmów Dziękczynnych. Modlimy się w chłodnych nawach kościołów, w których nie ma miejsca dla wszystkich wiernych za sprawą restrykcji epidemiologicznych. A on wołał do nas; Wy mi nie klaszczcie, wy mnie słuchajcie. Czy słuchaliśmy i czy nadal słuchamy? Ten czas sprawił, że jest w nas miłość trochę zgorzkniała, kiedy czujemy się jak na uwięzi, ale mimo wszystko jeszcze skuci ze sobą w wielkim hymnie uwielbienia i miłości do Papieża-Polaka, którego tak nam brakuje. Byliśmy z Nim na Krakowskich Błoniach, na placu kościelnym w nowohuckich Mistrzejowicach, gdzie walczył z robotnikami o wolność wyznania i nowy kościół, byliśmy kiedy przejeżdżał papa-mobile z Wawelu po spotkaniu z gen. Jaruzelskim w trzęsących się wojskowych spodniach przed wielką światłością bijącą od Papieża, byliśmy pod oknem na Franciszkańskiej, także w Lublinie na KUL-u oraz Błoniach tamtejszych, byliśmy w Lubaczowie oraz Krośnie. Była moja śp. Żona Ania na prywatnej audiencji w Watykanie dla grupy nauczycieli j. polskiego pracujących w Polskiej Misji Katolickiej oraz Szkole Konsularnej w Hamburgu (na zdjęciu moja Żona klęczy u stóp Papieża). W tych dniach mam zalaną łzami krtań i zduszone gardło, wypijając do ostatniej kropli widok nieba, gdzie jest ON, nasz J.P. II Wielki, który tak pięknie wypełnił dany nam wówczas czas…