W to wielkie, narodowe święto – 100-lecie Odzyskania Niepodległości „ratuszowy babsztyl” ośmielił się zakazać Marszu Niepodległości. Tego jeszcze nie było! Ziarna i plewy jeszcze się mieszają, ale przecież Naród jako taki, nie może składać się z dwóch narodów.
Czas najwyższy przesiać to przez gęste sito. Przy okazji wrogie Polsce środki masowego przekazu, także rodzime miały odżywkę, rzucając hasło o marszu faszystów. Mój Boże, widziałem tego rodzaju marsze, gdzie – rzecz jasna w Niemczech. Wczoraj i dzisiaj. W Norymberdze i Hamburgu, w Lubece i Kilonii, na południu Niemiec także. Szczególnie we wschodnich landach, po byłej NRD. Statystyki rządowe kiedyś podały liczby neofaszystowskich ugrupowań, statystyki rosnące, niestety. Cóż, dawno wykipiało to stare, stęchłe mleko, a jednak ciągle niesie się po nim fetor, Wielu Niemców spogląda na tego rodzaju marsze obojętnie, Co mnie to obchodzi, że znów kipi to mleko, że pękła ta halba po piwie. Przecież my żyjemy już na innym piętrze, w wolnym demokratycznym kraju. W Norymberdze, gdzie ongiś zapadały wyroki na nazistów, naliczono ponad 200 neofaszystów. Więc należy uczcić tych, którzy oddali życie za Trzecią Rzeszę. Nasza młodzież niemiecka jest jeszcze niezaprogramowana, może też w stanie pustki wewnętrznej, więc musi coś robić, brać w czymś udział. Nasza wolność jest darem. I demokracja. Należy więc z niej korzystać. Jeżeli uważasz, że te ich marsze są daremne, niedemokratyczne, możesz dołączyć do marszu ich przeciwników. Należy wybierać z dwóch niemożliwości. W rzeczy samej jeden i drugi marsz, to od wielu lat piana niemieckiej rzeczywistości. Należy dać czas samooczyszczeniu, tej pamięci piekącej jak niegojąca się rana. Potrzebna jest nam mądrość czekania. Nasza kulka ziemia też czeka, aby wyleczyć się z wojen na wieki wieków. Z nazizmu i faszyzmu także. I z nienawiści człowieka do człowieka. Niestety, ale oliwa mechanizmów społecznych obracająca te tryby i kółka, ta oliwa już się przetarła, zwęgliła. Potrzeba nowej, czystej i klarownej. A wszystko to przerasta rządzących. A może porywamy się na rzeczy zbyt trudne, niewykonalne? Czy takie oczekiwanie może stać się siłą wewnętrzną współczesnego świata? Przecież ciągle borykamy się ze znalezieniem lekarstwa na draństwo, sadyzm, terroryzm, nietolerancję, nienawiść i głupotę. Kościół nawołuje nieustannie do postawy miłości i także w tych czasach staje się głosem wołającego na puszczy. Św. Franciszek patrzył na ten świat jak na raj, gdzie wilk lega obok owieczki. Czy w czekaniu może być nadzieja? Jeżeli oczekuję, to znaczy, że mam na co czekać, ale jakże trudne to oczekiwanie. Cóż, musimy wybierać. Ale ile jeszcze takich marszów w Niemczech? Nie porównujcie ich do naszych marszów, bo należą nam się po stu latach niewoli – tej narzuconej nam przez was. Ciągle umieramy ze strachu o jutro. To oczekiwanie jest trądem duszy. Coraz częściej zamykamy się w sobie. Wystarczy tylko przejść ulicą, tymi waszymi i naszymi ulicami miast, aby zobaczyć odmowę przyjaźni dla świata, miłości do drugiego człowieka. Rozejrzyjcie się tylko wokoło. I nie stójmy w miejscu, zmieszajmy się z tymi, którzy maszerują przeciwko tamtym pogrobowcom. I nie bójmy się ich złych, nienawistnych twarzy….
