Wszyscy przeżywamy teraz trudne chwile. Najbardziej niestałe ze wszystkiego są nasze nastroje, zależne właśnie dziś i teraz od tylu naraz rzeczy, od chemii naszego ciała, od napływających informacji o tym co przynosi ta zaraza każdego dnia. Huśtawka naszych nastrojów bez względu na to, kto z nas przeżywa kwarantannę, czy musi iść do pracy dla kawałka chleba. A rzeczywistość jest jedna i zmuszeni jesteśmy przestrzegać ostrych rygorów w końcu chodzi o nasze bezpieczeństwo. Pozostajemy wierni tym rygorom, choć buzuje w nas nasze wewnętrzne morze nastrojów. Przypływów i odpływów. Musimy o tym pamiętać i mieć się na baczności, choć czasami jest to tak trudne do zniesienia. Jedno jest pewne, usankcjonowane przez naukę, że nie należy brać tych nastrojów za odbicie narzuconej nam rzeczywistości. Zważmy, że chodzi przecież o nasze życie. Pamiętam, że u znanej pisarki Marii Rodziewiczówny w jej mieszkaniu wisiały na ścianie następujące, ułożone przez nią, przykazania; Czcij i zachowaj ciszę, pogodę i spokój domu tego, aby cisza, pogoda i spokój stały się tobie pomocne w trudnych chwilach. Spraw, abyś był stale zajęty jakąś pracą wedle twych sił, zdolności i zamiłowania. Nie będziesz śmiecił i czynił bezwładu ani zamieszania domowego porządku. Pamiętaj, abyś nie ranił myśli ni ust mową o złem, marności i głupstwie. Nie będziesz opowiadał, szczególnie przy posiłku, o chorobach, kalectwach, kryminałach i smutkach. Nie będziesz się gniewał ani podnosił głosu, z wyjątkiem śpiewu i śmiechu. Nie będziesz zatruwał powietrza domu złym i kwaśnym humorem. Nie wnoś do domu twego szatańskiej czci pieniądza i przekleństwa jego spraw. Zachowaj przyjacielstwo Bożych stworzeń, dla domowników przyjętych jak psy, ptaki, koty i inne. Nie ukazuj trwogi, a znoś ze spokojem dopust Boży, jako głód i chłód, biedę i chorobę. Maria Rodziewiczówna była też chyba autorką znanego błogosławieństwa kierowanego na odchodne do odwiedzających ją kolegów po piórze. Pamiętaj, że będą błogosławieni, którzy wpierw pomyślą, zanim coś zrobią i wpierw się modlą, zanim coś pomyślą. Jeżeli nie powiesimy w naszym „schronie” przestróg pisarki, powieśmy chociaż tę kartkę bezpieczeństwa; W razie nagłego ataku złości – zerwać ją, zmiąć i energicznie rzucić w kąt. A jeśli nasz nastrój nie przechodzi, podeptać. Szczęść wszystkim Boże!
